Οι αγώνες μας δεν πρέπει και δεν μπορούν να μπουν σε καραντίνα

9 Απριλίου 2020

Πηγή Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ Λέσβου

Η επίθεση συμβαίνει τώρα, για αυτό οι αγώνες μας δεν πρέπει και δεν μπορούν να μπουν σε καραντίνα.

Εισαγωγή κράτος και η διαχείριση του κορωνοιού
Τις τελευταίες εβδομάδες σε παγκόσμιο επίπεδο διανύουμε μία ακόμη ‘κρίση’ που ενώ εμφανίζεται να είναι υγειονομικού χαρακτήρα, αντιμετωπίζεται από τα κράτη με όρους πολεμικής απειλής. Αυτό σημαίνει ότι άντι η εξάπλωση του νέου κορωνοϊού να κινητοποιεί την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας και του δημόσιου συστήματος υγείας, αυτό που βιώνουμε είναι η ακόμη μεγαλύτερη επιτήρηση, η επιβολή όλο και πιο ολοκληρωτικών μέτρων ελέγχου των ζωών και των σωμάτων μας.

Στην ελληνικό παράδειγμα, η μοναδική στρατηγική της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, είναι ο περιορισμός των κοινωνικών επαφών, μέσω διαδοχικών απαγορεύσεων, με πιο άμεση την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Από την άλλη, το δημόσιο σύστημα υγείας που έτσι και αλλιώς υπολειτουργούσε, έπειτα από μια δεκαετία σκληρής οικονομικής κρίσης και νεοφιλελεύθερης επίθεσης, έρχεται τώρα αντιμέτωπο με τη κρατική ανευθυνότητα και απραγία. Παρά τις εξαγγελίες, τα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουν ενισχυθεί με προσωπικό, δεν έχουν ανοίξει περισσότερες ΜΕΘ, ενώ εργαζόμενοι και εργαζόμενες παλεύουν, μόνες και αβοήθητοι, χωρίς μέσα αυτοπροστασίας.

Χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη των δομών που είναι αρμόδιες να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία, ο μαζικός εγκλεισμός στα σπίτια μας, με επίκληση στην ατομική ευθύνη, εμφανίζεται ως το μοναδικό μέτρο που μπορεί να διασφαλίσει την προστασία της υγείας μας αλλά και του δημοσίου συστήματος υγείας από την ολική κατάρρευση. Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ κράτους και πολιτών που διακηρύσσει η κυβέρνηση αφορά ακριβώς αυτό. Την ανάθεση της ευθύνης στην κοινωνία και τα άτομα και την ταυτόχρονη συναίνεση σε κάθε είδους μέτρα επόπτευσης και καταστολής.

Πράγματι οι προσλήψεις των δυνάμεων καταστολής διαρκώς αυξάνουν, τα μπλόκα και ο έλεγχος της κυκλοφορίας είναι πια ένα κομμάτι της καθημερινότητας μας, ενώ μέρα με τη μέρα ακούμε για νέες απαγορεύσεις που όλο και αποσυνδέονται από την αναγκαιότητα περιορισμού των επαφών και εκτείνονται στην περαιτέρω πειθάρχηση του πληθυσμού.
Την ίδια στιγμή όμως που η καθημερινή ζωή μεταβάλλεται τόσο δραματικά στο όνομα της προστασίας της ζωής των πολιτών, διατηρούνται άθικτα τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες προσέρχονται κανονικά στις εργασίες τους χωρίς καμία προφύλαξη ή απολύονται λόγω του μειωμένου τζίρου.

Την ίδια στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινής και κοινωνικής δραστηριότητας έχει μπει στον καταψύκτη, συνεχίζει ακόμα πιο έντονη η καταστολή όσων ανθρώπων επιλέγουν να αντιστέκονται, με τρανό παράδειγμα το κόψιμο του ρεύματος στο εργαστάσιο ΒΙΟΜΕ.

Την ίδια στιγμή που καλούμαστε να κάνουμε υπομονή στο όνομα των ευάλωτων που κινδυνεύουν περισσότερο, αφήνονται απροστάτευτα τα πιο υποβαθμισμένα κομμάτια της κοινωνίας, αυτά που από ό,τι αποδεικνύεται η έννοια του πολίτη δεν τα χωράει.

Κέντρα κράτησης και Μόρια.

Ενώ λοιπόν τόσα ακούμε στις ειδήσεις για τους ανεύθυνους πολίτες που περιπατούν σε παραλίες και συνωστίζονται σε ουρές, καμιά αναφορά δε γίνεται στον καταναγκαστικό συνωστισμό, από τον ύπνο μέχρι την τουαλέτα, στον οποίο υπόκεινται τόσοι και τόσες εγκλωβισμένοι και κρατούμενες στις τυπικές και άτυπες φυλακές της ελληνικής επικράτειας.
Περιθωριοποιημένοι και σε μια παντελή εξαίρεση των δικαιωμάτων τους, χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε camp και κλειστά κέντρα σε όλη την Ελλάδα.

Αυτή τη στιγμή, περισσότεροι από 37.000 άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι μόνο στα νησιά του βοτειοανατολικού Αιγαίου, ενώ στη Μόρια προσπαθούν να επιβιώσουν 17,816 άνθρωποι( σύμφωνα με την UNHCR). Ως αποτέλεσμα της δημιουργίας απανωτών συνόρων οι μετανάστριες βρίσκονται στοιβαγμένες σε μια άτυπη παραγκούπολη που επεκτείνεται και γύρω από το ΚΥΤ. Η πλειοψηφία αυτών μένουν σε υπερπλήρεις σκηνές για μήνες και δεν έχουν καν πρόσβαση σε νερό για να κάνουν ντους ή να πλύνουν τα χέρια τους, ενώ οι τουαλέτες είναι ελάχιστες με αποτέλεσμα μία μόνο να χρησιμοποιείται από δεκάδες άτομα.

Στο ίδιο πνεύμα εγκατάλειψης και αποτροπής, η κυβέρνηση λίγους μήνες πριν αποστέρησε τη δυνατότητα σε αυτούς του ανθρώπους να έχουν ΑΜΚΑ, ενώ η διαδικασία αντικατάστασης του με το ΠΑΑΥΠΑ (προσωρινός αριθμός ασφάλισης αλλοδαπού) ξεκίνησε μόλις τις προηγούμενες μέρες με προοπτική ολοκλήρωσης της διαδικασίας μεχρι τον ΙΟΥΝΙΟ??. Αυτό έχει ουσιαστικά ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό τους από το δημόσιο σύστημα Υγείας και την ανάθεση κάλυψης των ιατρικών αναγκών τους στις ΜΚΟ, οι οποίες βέβαια λειτουργούν με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα και χρονοδιαγράμματα.

Μόρια και κορωνοιός
Εν καιρώ κρίσης, μια κρίση η επικινδυνότητα της οποίας πολλαπλασιάζεται μέσα σε τέτοιες συνθήκες εξαθλίωσης, το αυτονόητο παραμένει ουτοπικό· οι έγκλειστοι και οι έγκλειστες της Μόριας όχι μόνο δεν απεγκλωβίζονται ώστε να μεταφερθούν σε χώρους που να μπορεί να εξασφαλιστεί η προστασία τους, αλλά αφήνονται ολοκληρωτικά στην τύχη τους.
Το κράτος και το αρμόδιο όργανο όσον αφορά τον ιό, ο ΕΟΔΥ (ΚΕΕΛΠΝΟ), δεν έχει λάβει κανένα μέτρο πρόληψης προκειμένου να μη νοσήσουν οι διαμένοντες στο ΚΥΤ. Αντίθετα, υπάρχει παντελής έλλειψη βασικών υλικών αυτοπροστασίας, όπως μάσκες και αντισηπτικά, ενώ ένα ποσοστό του πληθυσμού πάσχει από σημαντικά προβλήματα υγείας, όπως αυτοάνοσα, καρκίνος κ.α., που τους καθιστά ευπαθείς ομάδες. Όσον αφορά την ενίσχυση ιατρικού προσωπικού, αυτή δεν έχει υλοποιηθεί, ενώ ταυτόχρονα οι δραστηριοποιούμενες οργανώσεις έχουν ελαττώσει στο ελάχιστο την παρουσία τους. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η τοποθέτηση ενός κοντέινερ με δύο γιατρούς για τον εντοπισμό ύποπτων κρουσμάτων εκ μέρους της περιφέρειας, κίνηση η οποία ούτε επαρκεί για τον έλεγχο ενός τόσο μεγάλου πληθυσμού, ούτε έχει το παραμικρό νόημα εφόσον η προστασία και η απομόνωση όσων διαμένουν εκεί είναι πρακτικά αδύνατη.

Ακόμη το συνεχιζόμενο μπαλάκι ευθυνών μεταξύ κυβέρνησης και τοπικής αυτοδιοίκησης οδηγεί στην περαιτέρω εξορία όσων φτάνουν τώρα στο νησί και υποβάλλονται σε υποχρεωτική καραντίνα. Μην έχοντας πρόσβαση ούτε στο ΚΥΤ και με την άρνηση παραχώρησης κατάλληλου καταλύματος από πλευράς τοπικών αρχών, οι άνθρωποι αυτοί αποκλείονται στο σημείο άφιξής τους, διαμένοντας σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και στην ύπαιθρο.

Όλα αυτά δεν εμποδίζουν εκπροσώπους της κυβέρνησης να περιφέρονται ξεδιάντροπα στα κανάλια διαβεβαιώνοντας ότι έχουν παρθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα. Μιλάνε για ιατρικά κλιμάκια, απολυμάνσεις χώρων, καθαριότητα δομών, εξέταση των (λιγοστών) εργαζομένων. Από όλα όσα εξαγγέλθηκαν τις τελευταίες μέρες τα μόνα μέτρα που έχουμε δει είναι τα μπλόκα των αστυνομικών που με υπερβάλλοντα ζήλο απομονώνουν και εγκλωβίζουν τις μετανάστριες και την αναστολή καταβολής του πενιχρού επιδόματος, ώστε να μη συνωστίζονται και αυτοί πλάι με τους Έλληνες πολίτες στα ΑΤΜ.

Η επιλογή των διαδοχικών κυβερνήσεων να εγκλωβίσουν τόσες χιλιάδες ανθρώπους υπό τέτοιες συνθήκες οδηγεί μόνο στο θάνατο. Σε συνδυασμό με την εξάπλωση της πανδημίας δημιουργείται μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση με δεδομένη τη γρήγορη και μαζική διασπορά του ιού, εντός του μεταναστευτικού πληθυσμού. Η μη εκκένωση των ΚΥΤ, ειδικά τώρα, σημαίνει μαζική εξόντωση εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων, ανθρώπων, πρακτική που δεν ερμηνεύουμε ως ανετοιμότητα, ούτε καν ως αδιαφορία αλλά ως κεντρική πολτική απόφαση για τη διαχείριση του μεταναστευτικού.

Συμπεράσματα
Με τη διαχείριση της παροντικής κρίσης, γίνεται σαφές ότι η πρόνοια και η περίθαλψη δεν συνιστούν ευθύνη του κράτους απέναντι στην κοινωνία, ιδιαίτερα όσο πιο περιθωριακά βρίσκονται τοποθετημένα τα μέλη της στον εθνικό κορμό. Έτσι τα μόνα μέτρα που εφαρμόζονται για την “προστασία” των μεταναστριών και των μεταναστών είναι αυτά που διασφαλίζουν την απομόνωσή τους από τον ντόπιο πληθυσμό, καθώς στις ίδιες δεν αναγνωρίζεται ούτε το δικαίωμα στην επιβίωση.

Παράλληλα όμως η απειλή του κορωνοϊού γίνεται στα χέρια του κράτους η ευκαιρία να επιβάλλει ακόμη πιο καταπιεστικές και ολοκληρωτικές πολιτικές απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας, με μεγαλύτερο αντίκτυπο, όπως είναι φυσικό, ανάμεσα σε εκείνους που εξαρχής αντιμετωπίζονται ως εχθρικά και περισσευούμενα σώματα. Για όλες αυτές, η συνθήκη της κρίσης σημαίνει μια ακόμη μεγαλύτερη εξαίρεση, σημαίνει πιο αδυσώπητο εγκλεισμό, περαιτέρω βύθιση στο φόβο και την εγκατάλεψη, σημαίνει την επίσπευση της εξόντωσής τους. Από τη στιγμή που λόγω “κρίσης” κάθε μορφή ενσώματης αντίδρασης καθίσταται παράνομη, το ελληνικό κράτος προχωράει τώρα ανενόχλητο στη μετατροπή των ΚΥΤ σε πραγματικά κλειστά κέντρα, στην επίταξη της Καράβας για τη δημιουργία ενός ακόμη κολαστηρίου, στο πέρασμα από το δόγμα της αποτροπής σε αυτό της εξόντωσης.

Όσοι και όσες νιώθουμε ότι η κοινωνική μας ευθύνη απέχει πολύ από το να εκπληρώνεται με το να μένουμε μόνες κλεισμένες στα σπίτια μας, πρέπει τώρα να βρούμε τους τρόπους να οργανωθούμε ώστε η νέα κανονικότητα της ακόμη πιο συρρικνωμένης ζωής να μη μας βρει απροετοίμαστες.

ΥΓ
1.Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να βάλει σε καραντίνα 2750 μετανάστες που διαμένουν στο καμπ της ριτσώνας μετά την επιβεβαίωση ότι 23 άνθρωποι είναι θετικοί στο κορωνοιό.
2.Βίαιη καταστολή στη διαμαρτυρία-απεργία πείνας μεταναστών για τη ποιότητα του φαγητού, στο κλειστό κέντρο κράτησης στο Παρανέστη Δράμας, οπού διαμένουν 450 άνθρωποι.
3. Διήμερη απεργία πείνας στο ΠΡΟΚΕΚΑ Μόριας από 60 ανθρώπους που απαιτούν την άμεση απελευθέρωση τους ώστε να αποφύγουν τις καταστροφικές συνέπειες διασποράς του ιού μέσα στη φυλακή.

Απαιτούμε
– άμεσο απεγκλωβισμό των μεταναστ(ρι)ών από τα στρατόπεδα
– στέγαση και περίθαλψη για όλους και όλες
– Χαρτιά σε όλους/ες τους/τις αιτούντες άσυλο!

★Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ Λέσβου ★
[email protected]